Άραγε είμαστε αρκετά γενναίοι ώστε να τολμήσουμε την επιστροφή στην επαρχία για εύρεση εργασίας και διασφάλιση ποιότητας ζωής χωρίς τα άγχη της πόλης για εμάς και τις οικογένειές μας;
Σύμφωνα με στοιχεία της Επιτροπής των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων φαίνεται ότι η βεβαρημένη κατάσταση στην αγοράς εργασίας επιδεινώθηκε, με αποτέλεσμα να υποφέρουν από την ανεργία ιδιαίτερα οι νέοι. Εκτιμάται ότι οι ηλικίες μεταξύ 15 και 24 ετών που συμμετέχουν στο εργατικό δυναμικό, έχουν περισσότερο από τριπλάσια πιθανότητα να παραμείνουν άνεργοι, συγκριτικά με όσους πλησιάζουν τα πενήντα και αντιμετωπίζουν τη μισή πιθανότητα να παραμείνουν άνεργοι από κάποιον κοντά στα τριάντα, ενώ έχουν 25% λιγότερες πιθανότητες να παραμείνουν άνεργοι συγκριτικά με κάποιον που πλησιάζει τα εξήντα.
Επίσης, ανησυχητικό είναι το γεγονός ότι οι νέοι στο τέλος της εκπαίδευσης τους, ενώ διαθέτουν αρκετά προσόντα, δυστυχώς αυτά δεν ανταποκρίνονται στις ανάγκες της αγοράς εργασίας, και από την άλλη μεριά η αγορά εργασίας δεν καταφέρνει να τους παρέχει την εργασιακή εμπειρία που είναι σημαντική για την μελλοντική τους σταδιοδρομία.
Τα διαθέσιμα στοιχεία που σας προβάλλουμε δεν αποτυπώνουν με ακρίβεια το πραγματικό μέγεθος της ανεργίας, αφενός γιατί δεν συμπεριλαμβάνουν τη ‘’συγκαλυμμένη ανεργία’’ στον αγροτικό τομέα, αυτούς που εργάζονται με ελαστικές μορφές απασχόλησης, τους ανασφάλιστους, τους αλλοδαπούς εργάτες και αφετέρου δεν καταγράφουν τα φαινόμενα της υποαπασχόλησης, της εποχιακής ανεργίας, τους 150.000 περίπου νέους που εκπληρούν τη στρατιωτική τους θητεία και γενικά την απασχόληση στην παραοικονομία.
Ιδιαίτερα σοβαρότερο θα γίνει το πρόβλημα της ανεργίας των νέων, καθώς πολλές επιχειρήσεις δεν προσλαμβάνουν εργαζόμενους με πλήρη και σταθερή απασχόληση, σε συνδυασμό με τον περιορισμό των προσλήψεων στην Δημόσια Διοίκηση, δυσχεραίνοντας την πρόσβασή τους στην αγορά εργασίας, τη στιγμή που χιλιάδες απόφοιτοι Γυμνασίων, Λυκείων, ΑΕΙ και ΤΕΙ αναζητούν για πρώτη φορά μια θέση εργασίας.
Βλέποντας τα χρόνια να περνάνε με ταχείς ρυθμούς, συνειδητοποιούμε καθημερινά ότι η ζωή απαρτίζεται από στιγμές που μας δημιουργούν διαφορετικά συναισθήματα και είναι ουσιαστικά το αντίδοτο της επαναλαμβανόμενης ρουτίνας που περιβάλει ασφυκτικά τις μέρες μας.
Μετά από 2 χρόνια διαμονής στην περιφέρεια προβληματιζόμαστε για τον τρόπο που οι περισσότεροι αντιδρούμε στην αδιαφορία και την εγκατάλειψη που μας προσφέρει απλόχερα η κεντρική εξουσία. Βλέπουμε τους συνομηλίκους μας να εγκλωβίζονται σε ένα κατεστημένο τρόπο διαβίωσης γεμάτο από άγχη και ανασφάλειες. Δεν είναι ό,τι το καλύτερο η διακαής επιθυμία τους για φυγή στα αστικά κέντρα.
Δεν είναι δίκαιο να μην έχουμε όλοι οι Έλληνες και οι υπόλοιποι κάτοικοι αυτής της χώρας, την ίδια πρόσβαση και τις ίδιες ευκαιρίες στην ζωή. «Τυχεροί» κατά κάποιο τρόπο είναι όσοι επιστρέφουν στη επαρχία και βοηθούν με την εισροή τουρισμού τον τόπο τους, καθώς πέρα από οποιαδήποτε αρνητικά αποτελέσματα, έχουν προοδεύσει ποικιλοτρόπως εκμεταλλευόμενοι τα διάφορα σημαντικά οφέλη.
Βέβαια ακόμη και στην επαρχία δυστυχώς, ο ατομικισμός δεν απουσιάζει και είναι κάτι που πρέπει να μας προβληματίσει, ιδιαίτερα τους νέους ανθρώπους, αυτούς που ουσιαστικά πρέπει να επιδιώκουν και να αγωνίζονται για να καλυτερεύσει ο τρόπος διαβίωσης στα πατρογονικά τους εδάφη. Θλιβόμαστε βαθύτατα που εξαιτίας της μακροχρόνιας αδιαφορίας όλων και ιδιαίτερα των κυβερνήσεων, πολλές περιοχές στην επαρχία έχουν κακή ποιότητα ζωής. Κάποιοι δεν αγάπησαν αυτόν τον τόπο και τον παραμέλησαν, αυτή είναι η αλήθεια. Είμαστε τόσο κοντά στην πρωτεύουσα, μα συγχρόνως τόσο μακριά. Τι να το κάνουμε που γίνονται προσπάθειες για να εξαλειφθούν τα ράτζα στα νοσοκομεία της Αθήνας και χαίρονται κάποιοι!! Ας ασχοληθούν με το δάσος και όχι με το δέντρο, σκεπτόμενοι τις τριτοκοσμικές παροχές που προσφέρει ο τομέας της υγείας στην επαρχία και ίσως ντραπούν και αλλάξουν ριζικά τρόπο σκέψης. Το ίδιο πρέπει να κάνουν και οι υπεύθυνοι της κατάστασης του τραγελαφικού δικτύου της χώρας.
H αστυφιλία είναι ένα παλιό πρόβλημα που σήμερα έχει οξυνθεί. Για τους «πρωτευουσιάνους» επαρχία σημαίνει φύση, καθαρός αέρας και παραλίες. Για μια μερίδα των «επαρχιωτών» όμως, επαρχία σημαίνει «καταδίκη». H ζωή στην επαρχία είναι, βέβαια, πιο ήρεμη, πιο υγιεινή, πιο ανθρώπινη,τα χωριά και η ύπαιθρος είναι η παράδοσή μας και ό,τι έχει απομείνει απ’ αυτήν. Έχει, όμως, και πολλά προβλήματα, τα οποία αναγκάζουν τους ανθρώπους να την εγκαταλείπουν.
H επισφαλής οικονομική κατάσταση του αγρότη λόγω των καιρικών συνθηκών, της αστάθειας των τιμών, και της εκμετάλλευσης από μεσάζοντες. Οι ελλείψεις σε ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Η έλλειψη ψυχαγωγίας, ιδίως για τους νέους. Σπουδές (φροντιστήρια), που μόνο στις πόλεις μπορούν να γίνουν, παιδιά αναγκάζονται να διανύουν χιλιόμετρα με τα πόδια για το σχολείο. Ελλείψεις στη συγκοινωνία(κυρίως επικοινωνία με τον «έξω κόσμο» για τα νησιά μας), κακό οδικό δίκτυο. Απουσία βιομηχανικής ανάπτυξης. Ελάχιστες έως μηδαμινές ευκαιρίες ψυχαγωγίας. Προέλαση μεταναστών στις ακριτικές περιοχές, κίνδυνοι – ανασφάλεια φόβος για τη ζωή.
Η αστυφιλία είναι τροχοπέδη για την ανάπτυξη της χώρας. Προκαλεί ερήμωση της υπαίθρου ενώ τεράστιες εκτάσεις μένουν αναξιοποίητες. Oξύτατο πρόβλημα αντιμετωπίζουν κυρίως τα ακριτικά νησιά.
– Στο χωριό μόνο γέροντες.
– Aπογυμνώνεται η επαρχία από εργατικά χέρια.
– Mένουν ακαλλιέργητα τα κτήματα.
– Mείωση αγροτοκτηνοτροφικής παραγωγής.
– Oικονομικός μαρασμός.
– Tα σχολεία ερημώνουν.
Πρότασή μας (ίσως πολύ τολμηρή): Επιστροφή στην επαρχία για αντιμετώπιση της αστυφιλίας, εύρεση εργασίας, εκμετάλλευση γης, ανάπτυξη της τοπικής κοινωνίας, διασφάλιση ποιότητας ζωής, παράλληλα με :
– Άμεση ανακαίνιση νοσοκομείων. Πρωτοβουλίες από την Τοπική Αυτοδιοίκηση.
– Tα MME να αναφέρονται στα ουσιαστικά προβλήματα της υπαίθρου.
– Εξεύρεση τρόπων για την εξυπηρέτηση των κατοίκων των χωριών και εκτός της έδρας του Δήμου, για να μη μετακινούνται.
– Για αποφυγή συγκεντρωτισμού, κάθε χωριό να «φιλοξενεί» κάποιες από τις δημοτικές υπηρεσίες.
– Nα γίνει ο Δήμος πολιτιστικό κέντρο που θα προσφέρει καλύτερες υπηρεσίες με έργα υποδομής και ενισχύοντας την προσπάθεια των συλλόγων.
– Υποδομή για ψυχαγωγία, εκπαίδευση, τέχνες, αθλητισμό, βιβλιοθήκες και περισσότερα AEI και TEI, Κέντρα Υγείας, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.
– Αναβάθμιση Γεωργίας, Κτηνοτροφίας, Αλιείας, Συγκοινωνίας. Άμεση και τολμηρή αναδιοργάνωση γεωργικών και κτηνοτροφικών μονάδων.
– Ενίσχυση κοινωνικής ασφάλισης.
– Συστηματική αποκέντρωση με τον καιρό.
– Επαρκής αστυνόμευση στις ακριτικές περιοχές.
– Κίνητρα και επιχορηγήσεις στους νέους να ασχοληθούν με τη γεωργία, αλιεία, κτηνοτροφία, άνοιγμα επιχειρήσεων για ανάπτυξη εναλλακτικών μορφών τουρισμού (οικοτουρισμός, αγροτουρισμός), που ήδη αν κάποιος ψάξει δίνονται με τα διάφορα Κοινοτικά Προγράμματα Ενίσχυσης της νεανικής επιχειρηματικότητας (http://www.eommex.gr/.)
Στις απαρχές του 21ου αιώνα όπου βιώνουμε τεράστιες ανακατατάξεις σε όλους τους τομείς της κοινωνίας μας, αντί να εξασφαλίσουμε ποιότητα στην ζωή μας, έρχονται ολοένα και περισσότερα προβλήματα στο προσκήνιο και καταπλακώνουν την προσωπική μας ιδιοσυγκρασία. Βασικό πρόβλημα που θα προσπαθήσουμε να θίξουμε εδώ και να δημιουργήσουμε απορίες και εξάρσεις για δόκιμο διάλογο είναι το πρόβλημα της ανεργίας σε σύγκριση με το φαινόμενο της αστυφιλίας.
Σύμφωνα με στοιχεία της Επιτροπής των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων φαίνεται ότι η βεβαρημένη κατάσταση στην αγοράς εργασίας επιδεινώθηκε, με αποτέλεσμα να υποφέρουν από την ανεργία ιδιαίτερα οι νέοι. Εκτιμάται ότι οι ηλικίες μεταξύ 15 και 24 ετών που συμμετέχουν στο εργατικό δυναμικό, έχουν περισσότερο από τριπλάσια πιθανότητα να παραμείνουν άνεργοι, συγκριτικά με όσους πλησιάζουν τα πενήντα και αντιμετωπίζουν τη μισή πιθανότητα να παραμείνουν άνεργοι από κάποιον κοντά στα τριάντα, ενώ έχουν 25% λιγότερες πιθανότητες να παραμείνουν άνεργοι συγκριτικά με κάποιον που πλησιάζει τα εξήντα.
Επίσης, ανησυχητικό είναι το γεγονός ότι οι νέοι στο τέλος της εκπαίδευσης τους, ενώ διαθέτουν αρκετά προσόντα, δυστυχώς αυτά δεν ανταποκρίνονται στις ανάγκες της αγοράς εργασίας, και από την άλλη μεριά η αγορά εργασίας δεν καταφέρνει να τους παρέχει την εργασιακή εμπειρία που είναι σημαντική για την μελλοντική τους σταδιοδρομία.
Τα διαθέσιμα στοιχεία που σας προβάλλουμε δεν αποτυπώνουν με ακρίβεια το πραγματικό μέγεθος της ανεργίας, αφενός γιατί δεν συμπεριλαμβάνουν τη ‘’συγκαλυμμένη ανεργία’’ στον αγροτικό τομέα, αυτούς που εργάζονται με ελαστικές μορφές απασχόλησης, τους ανασφάλιστους, τους αλλοδαπούς εργάτες και αφετέρου δεν καταγράφουν τα φαινόμενα της υποαπασχόλησης, της εποχιακής ανεργίας, τους 150.000 περίπου νέους που εκπληρούν τη στρατιωτική τους θητεία και γενικά την απασχόληση στην παραοικονομία.
Ιδιαίτερα σοβαρότερο θα γίνει το πρόβλημα της ανεργίας των νέων, καθώς πολλές επιχειρήσεις δεν προσλαμβάνουν εργαζόμενους με πλήρη και σταθερή απασχόληση, σε συνδυασμό με τον περιορισμό των προσλήψεων στην Δημόσια Διοίκηση, δυσχεραίνοντας την πρόσβασή τους στην αγορά εργασίας, τη στιγμή που χιλιάδες απόφοιτοι Γυμνασίων, Λυκείων, ΑΕΙ και ΤΕΙ αναζητούν για πρώτη φορά μια θέση εργασίας.
Βλέποντας τα χρόνια να περνάνε με ταχείς ρυθμούς, συνειδητοποιούμε καθημερινά ότι η ζωή απαρτίζεται από στιγμές που μας δημιουργούν διαφορετικά συναισθήματα και είναι ουσιαστικά το αντίδοτο της επαναλαμβανόμενης ρουτίνας που περιβάλει ασφυκτικά τις μέρες μας.
Μετά από 2 χρόνια διαμονής στην περιφέρεια προβληματιζόμαστε για τον τρόπο που οι περισσότεροι αντιδρούμε στην αδιαφορία και την εγκατάλειψη που μας προσφέρει απλόχερα η κεντρική εξουσία. Βλέπουμε τους συνομηλίκους μας να εγκλωβίζονται σε ένα κατεστημένο τρόπο διαβίωσης γεμάτο από άγχη και ανασφάλειες. Δεν είναι ό,τι το καλύτερο η διακαής επιθυμία τους για φυγή στα αστικά κέντρα.
Δεν είναι δίκαιο να μην έχουμε όλοι οι Έλληνες και οι υπόλοιποι κάτοικοι αυτής της χώρας, την ίδια πρόσβαση και τις ίδιες ευκαιρίες στην ζωή. «Τυχεροί» κατά κάποιο τρόπο είναι όσοι επιστρέφουν στη επαρχία και βοηθούν με την εισροή τουρισμού τον τόπο τους, καθώς πέρα από οποιαδήποτε αρνητικά αποτελέσματα, έχουν προοδεύσει ποικιλοτρόπως εκμεταλλευόμενοι τα διάφορα σημαντικά οφέλη.
Βέβαια ακόμη και στην επαρχία δυστυχώς, ο ατομικισμός δεν απουσιάζει και είναι κάτι που πρέπει να μας προβληματίσει, ιδιαίτερα τους νέους ανθρώπους, αυτούς που ουσιαστικά πρέπει να επιδιώκουν και να αγωνίζονται για να καλυτερεύσει ο τρόπος διαβίωσης στα πατρογονικά τους εδάφη. Θλιβόμαστε βαθύτατα που εξαιτίας της μακροχρόνιας αδιαφορίας όλων και ιδιαίτερα των κυβερνήσεων, πολλές περιοχές στην επαρχία έχουν κακή ποιότητα ζωής. Κάποιοι δεν αγάπησαν αυτόν τον τόπο και τον παραμέλησαν, αυτή είναι η αλήθεια. Είμαστε τόσο κοντά στην πρωτεύουσα, μα συγχρόνως τόσο μακριά. Τι να το κάνουμε που γίνονται προσπάθειες για να εξαλειφθούν τα ράτζα στα νοσοκομεία της Αθήνας και χαίρονται κάποιοι!! Ας ασχοληθούν με το δάσος και όχι με το δέντρο, σκεπτόμενοι τις τριτοκοσμικές παροχές που προσφέρει ο τομέας της υγείας στην επαρχία και ίσως ντραπούν και αλλάξουν ριζικά τρόπο σκέψης. Το ίδιο πρέπει να κάνουν και οι υπεύθυνοι της κατάστασης του τραγελαφικού δικτύου της χώρας.
H αστυφιλία είναι ένα παλιό πρόβλημα που σήμερα έχει οξυνθεί. Για τους «πρωτευουσιάνους» επαρχία σημαίνει φύση, καθαρός αέρας και παραλίες. Για μια μερίδα των «επαρχιωτών» όμως, επαρχία σημαίνει «καταδίκη». H ζωή στην επαρχία είναι, βέβαια, πιο ήρεμη, πιο υγιεινή, πιο ανθρώπινη,τα χωριά και η ύπαιθρος είναι η παράδοσή μας και ό,τι έχει απομείνει απ’ αυτήν. Έχει, όμως, και πολλά προβλήματα, τα οποία αναγκάζουν τους ανθρώπους να την εγκαταλείπουν. H επισφαλής οικονομική κατάσταση του αγρότη λόγω των καιρικών συνθηκών, της αστάθειας των τιμών, και της εκμετάλλευσης από μεσάζοντες. Οι ελλείψεις σε ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Η έλλειψη ψυχαγωγίας, ιδίως για τους νέους. Σπουδές (φροντιστήρια), που μόνο στις πόλεις μπορούν να γίνουν, παιδιά αναγκάζονται να διανύουν χιλιόμετρα με τα πόδια για το σχολείο. Ελλείψεις στη συγκοινωνία(κυρίως επικοινωνία με τον «έξω κόσμο» για τα νησιά μας), κακό οδικό δίκτυο. Απουσία βιομηχανικής ανάπτυξης. Ελάχιστες έως μηδαμινές ευκαιρίες ψυχαγωγίας. Προέλαση μεταναστών στις ακριτικές περιοχές, κίνδυνοι – ανασφάλεια φόβος για τη ζωή.
Η αστυφιλία είναι τροχοπέδη για την ανάπτυξη της χώρας. Προκαλεί ερήμωση της υπαίθρου ενώ τεράστιες εκτάσεις μένουν αναξιοποίητες. Oξύτατο πρόβλημα αντιμετωπίζουν κυρίως τα ακριτικά νησιά.
– Στο χωριό μόνο γέροντες.
– Aπογυμνώνεται η επαρχία από εργατικά χέρια.
– Mένουν ακαλλιέργητα τα κτήματα.
– Mείωση αγροτοκτηνοτροφικής παραγωγής.
– Oικονομικός μαρασμός.
– Tα σχολεία ερημώνουν.
Πρότασή μας (ίσως πολύ τολμηρή): Επιστροφή στην επαρχία για αντιμετώπιση της αστυφιλίας, εύρεση εργασίας, εκμετάλλευση γης, ανάπτυξη της τοπικής κοινωνίας, διασφάλιση ποιότητας ζωής, παράλληλα με :
– Άμεση ανακαίνιση νοσοκομείων. Πρωτοβουλίες από την Τοπική Αυτοδιοίκηση.
– Tα MME να αναφέρονται στα ουσιαστικά προβλήματα της υπαίθρου.
– Εξεύρεση τρόπων για την εξυπηρέτηση των κατοίκων των χωριών και εκτός της έδρας του Δήμου, για να μη μετακινούνται.
– Για αποφυγή συγκεντρωτισμού, κάθε χωριό να «φιλοξενεί» κάποιες από τις δημοτικές υπηρεσίες.
– Nα γίνει ο Δήμος πολιτιστικό κέντρο που θα προσφέρει καλύτερες υπηρεσίες με έργα υποδομής και ενισχύοντας την προσπάθεια των συλλόγων.
– Υποδομή για ψυχαγωγία, εκπαίδευση, τέχνες, αθλητισμό, βιβλιοθήκες και περισσότερα AEI και TEI, Κέντρα Υγείας, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.
– Αναβάθμιση Γεωργίας, Κτηνοτροφίας, Αλιείας, Συγκοινωνίας. Άμεση και τολμηρή αναδιοργάνωση γεωργικών και κτηνοτροφικών μονάδων.
– Ενίσχυση κοινωνικής ασφάλισης.
– Συστηματική αποκέντρωση με τον καιρό.
– Επαρκής αστυνόμευση στις ακριτικές περιοχές.
– Κίνητρα και επιχορηγήσεις στους νέους να ασχοληθούν με τη γεωργία, αλιεία, κτηνοτροφία, άνοιγμα επιχειρήσεων για ανάπτυξη εναλλακτικών μορφών τουρισμού (οικοτουρισμός, αγροτουρισμός), που ήδη αν κάποιος ψάξει δίνονται με τα διάφορα Κοινοτικά Προγράμματα Ενίσχυσης της νεανικής επιχειρηματικότητας (http://www.eommex.gr/.)
Τελικά, η ανεργία μπορεί να γίνει αφορμή!
Πηγές: Βουλή των εφήβων
Γενική Γραμματεία ΕΣΥΕ
Γενική Γραμματεία ΕΣΥΕ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου