"Τρικυμία...τρικυδύο".

Μέσα από το χιούμορ, συνήθως λέγονται τα σοβαρότερα πράγματα. Αυτό προσπάθησε να κάνει και η ομάδα του θεατρικού εργαστηρίου του Ωδείου Αναγέννηση που στις 27 Μαρτίου, ημέρα Πέμπτη και ώρα ενάτη μετά μεσημβρίας στο «Αστικόν» του Ποταμού, μάς παρουσίασε την παράσταση «Τρικυμία…Τρικυδύο», γραμμένη «εξ’ ιδίων».

«Σας ομιλεί ο καπετάνιος της ΧΑΝΕΝ lines. Σε λίγη ώρα το καράβι θα αναχωρήσει από Κύθηρα για Πειραιά».

«Σας ομιλεί ο καπετάνιος της ΧΑΝΕΝ lines. Λόγω μηχανικών δυσλειτουργιών το καράβι θα παραμείνει στα Κύθηρα για 2 ώρες ακόμη τουλάχιστον. ΧΑΝΕΝ lines, η εταιρία που σας φέρνει πιο κοντά».

Και οι 2 ώρες έγιναν 6, και οι 6 έγιναν 9, ώσπου τελικά το καράβι δεν σαλπάρησε ποτέ. Παρ’ όλ’ αυτά, οι πρωταγωνιστές του σεναρίου (πραγματικά βγαλμένου μέσα από τη ζωή) δεν πέρασαν και άσχημα, αφού αυτό το πλοίο είχε τους πάντες.

Το σερβιτόρο – κυλικειάρχη που περίμενε πώς και πώς να προσαράξει στον Πειραιά για να δει την αγαπημένη του Μαριγώ.

Τη μοιραία ανιψιά της αδικοχαμένης θείας που προορίζετο να ταφεί στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών.

Την emo έφηβη που θα έδινε εξετάσεις για Proficiency στην πρωτεύουσα.

Τη κουτσομπόλα νησιώτισσα που ήθελε να προλάβει τις εκπτώσεις.

Την επαναπατρισμένη Ελληνοαυστραλεζοτσιριγώτισσα καθηγήτρια αγγλικών.

Την ηλικιωμένη επιβάτη που επιθυμούσε να φτάσει στην Αθήνα για να καταφέρει να κάνει αναλύσεις ούρων και αίματος.

Από αυτή τη σάτιρα δεν έλειψε κανείς και τίποτα. Με χιουμοριστικό τρόπο θίχτηκαν καίρια προβλήματα του νησιού όπως η ελλιπής υγειονομική περίθαλψη, η υποτυπώδης συγκοινωνία, τα σχόλια που υπάρχουν σε μια κλειστή κοινωνία, οι μικρές εκπαιδευτικές ευκαιρίες. Αναφορά έγινε και σε κοινωνικά ζητήματα όπως ο επηρεασμός της νεολαίας από τα προβαλλόμενα πρότυπα, ο νεοπλουτισμός αλλά και η αύξηση των τιμών των τυροπιτών στα κυλικεία των πλοίων (!).

Ας ελπίσουμε τα μηνύματα να φτάσουν εκεί που πρέπει και οι λύσεις που θα προκύψουν να μη δώσουν αφορμή για άλλη σάτιρα στο μέλλον.

«…να’σαι εσύ ο ποταμός κι εσύ να΄σαι το φράγμα»

Στίχοι: Πέτρος Μίσκος,

Μουσική: Πέτρος Παρασκευάς,

Πρώτη εκτέλεση: De Facto

Βαρύς χειμώνας έρχεται

μακρύς καιρός κοντεύει

και η ψυχή παρακαλά

το σώμα να νηστεύει

Νύχτα μεγάλη νύχτωσε,

σκοτάδι της αβύσσου

γυρεύει φάρο η καρδιά

το φως του Παραδείσου

Λίγο πριν τη θύελλα

ο άνεμος κοπάζει

μα αν βγει η ψυχή στη θάλασσα

το κύμα την αρπάζει

Τη σέρνει, την τραβολογά

τη ρίχνει μες στα βάθη

κι είναι Θεέ τόσο βαριά

τόσα πολλά τα πάθη

Νύχτωσε νύχτα σκοτεινή

βαρύς είν' ο χειμώνας

μα δένω κόμπους στο σχοινί

και η ευχή κανόνας

Λίγο πριν τη θύελλα

πριν σπάσει η τρικυμία

κάνω ευχή: σώμα ψυχή

να κάνουν συμμαχία

Δεν είναι πράγμα εύκολο

δεν είναι λίγο πράγμα

να' σαι εσύ ο ποταμός

κι εσύ να' σαι το φράγμα

Βαρύς χειμώνας έρχεται

μακρύς καιρός κοντεύει

και η ψυχή να εύχεται

το σώμα να παλεύει

Αναρωτιέσαι μερικές φορές πώς είναι δυνατόν κάποιοι στίχοι να κρύβουν τόσο μεγάλο νόημα σε τόσες λίγες λέξεις. Αφορμή για αυτή τη σκέψη στάθηκε ένα τραγούδι που ναι μεν το γνωρίσαμε αρκετό καιρό πριν, εν τούτοις όμως, συνεχίζει να μας εμπνέει και να μας προβληματίζει. Ο λόγος για το «Μακρύς καιρός κοντεύει» των De Facto.

Πόλεμοι, πείνα, εξαθλίωση, μόλυνση του περιβάλλοντος, αποξένωση, εκμετάλλευση και μοναξιά. Σημεία των καιρών. Ζοφερές εικόνες σαν το κρύο του βαρύ χειμώνα. Ένα κρύο που αρχίζει να περιβάλλει και τις καρδιές μας, αν και αυτές έχουν φτιαχτεί μόνο για θερμά αισθήματα.

Παρόλο που ο χειμώνας είναι δριμύς, έρχεται μια υπόσχεση: «Μακρύς καιρός κοντεύει». Αιώνιος καιρός θα λέγαμε. Μια αιωνιότητα γεμάτη από αντίθετες έννοιες από αυτές που περιγράψαμε παραπάνω. Για όσους το επιλέξουν.

Είναι τρομακτικό να ξέρεις ότι δεν υπάρχει τέλος. Ειδικά αν η κατάσταση στην οποία βρίσκεσαι, μόνο ευχάριστη δεν είναι. Γι’ αυτό «η ψυχή παρακαλά το σώμα να νηστεύει», να μαθαίνει στα λίγα για να κερδίσει τα περισσότερα. Να συνηθίσει στην έννοια της αποκοπής του θελήματός της, όταν αυτό δεν έχει τη σφραγίδα του Δημιουργού, αλλά είναι γεμάτο προσμείξεις.

Η μέρα αποχαιρετά. «Νύχτα μεγάλη νύχτωσε, σκοτάδι της αβύσσου». Γιατί να είναι κακό το βράδυ; Το σημαντικότερο πλεονέκτημά του είναι ότι δεν σε βλέπουν. Κρύβεσαι πίσω από τη μάσκα που έχεις καταφέρει να πλασάρεις στους γύρω σου και συνεχίζεις αμέριμνος και βολεμένος. Πού καιρός για αποκαλύψεις και αλλαγές; Και τι τις χρειάζεται κανείς αυτές, τη στιγμή που περνά καλύτερα στο ημίφως; Αν δημιουργηθεί η ανάγκη για φως, υπάρχει η δυνατότητα του τεχνητού. Και όλα φτιάχνονται.

Μα, μια ακτίνα, ένα αλλιώτικο φως που τρεμοπαίζει και αχνοφαίνεται ανά διαστήματα, σα να προέρχεται από ένα φάρο, θυμίζει εποχές που οι ακτίνες του Ήλιου έκαναν τα πάντα να μοιάζουν τόσο αληθινά και φυσικά! Τι όμορφη αίσθηση! Ξεχασμένη! Το μειδίαμα των ανθρώπων ήταν τρανταχτό γέλιο και στα μάτια τους ήταν ζωγραφισμένη η σοφία. Όχι εκείνη που αποκτιέται με την ανάγνωση τόμων βιβλίων και την απόκτηση μεταπτυχιακών τίτλων, αλλά η μία και μοναδική Σοφία που αποκτιέται μέσα από την αλληλεπίδραση των ανθρώπων και την διάθεση να κοπιάσουν για να εισπράξουν… τη χαρά ότι κόπιασαν. Και το αποτέλεσμα έρχεται μόνο του.

Τελικά, τι γυρεύει η καρδιά μέσα στο σκοτάδι; Από τη μια μεριά να αντικρίζει έρεβος και από την άλλη την πρό(σ)κληση να δώσει τέλος στην τύφλωση. Μαγνητισμένη από την ευκαιρία που της δίνεται, και με τη γνώση του παρελθόντος να τη συνοδεύει, «γυρεύει φάρο η καρδιά το Φως του Παραδείσου» που τόσο άδοξα έχασε.

Η συνειδητοποίηση του κενού της ψυχής μας είναι το πρώτο βήμα. «Ο άνεμος» που μας είχε αναστατώσει πρωτύτερα, «κοπάζει». Νιώθουμε πιο γαλήνιοι και έτοιμοι να ριχτούμε στον αγώνα. Βλέπουμε πιο καθαρά. Κάτι μας ταρακούνησε. Ένας λόγος, μια εικόνα, μια συμπεριφορά, ένα χάδι. Τώρα φαντάζει πιο όμορφη η ζωή, πιο σταθερή. Όλα αυτά όμως, «λίγο πριν τη θύελλα». Μια στιγμή πριν αισθανθούμε τόσο σίγουροι και έτοιμοι να αφήσουμε την ψυχή μας να περπατήσει στα παλιά λημέρια. Να βιώσει και να αισθανθεί ξανά πράγματα που την είχαν συνεπάρει, με την ελπίδα να τα δει από μια άλλη σκοπιά, πιο δυναμική.

«Μ’ αν βγει η ψυχή στη θάλασσα, το κύμα την αρπάζει». Περιμένει στη γωνία εκείνος που προδώθηκε από την απόφασή μας για επαναπροσδιορισμό μας. Θέλει να μας ξανακερδίσει. Κι αυτή την έρμη την ψυχή «τη σέρνει, την τραβολογά, τη ρίχνει μες στα βάθη». Και πώς αυτή να κρατηθεί στην επιφάνεια; «Είναι Θεέ τόσο βαριά, τόσα πολλά τα πάθη»!

Η απόφαση όμως πάρθηκε. Τα βήματα πηγαίνουν από μόνα τους. Η βαριά πόρτα ανοίγει και μια γνώριμη μορφή περιμένει και αγωνιά. «Αν η κατάρα φέρει ευχή, γεννάει ευλογία»[1]. Το θολό ποτάμι ξεχύνεται, τα μάτια χαμηλώνουν και το σκυφτό σώμα δηλώνει την επιθυμία για μια νέα αρχή. Οτιδήποτε περιττό, έφυγε. Χάθηκε. Τώρα άναψε η φλόγα για «να μη φοβάται η ψυχή σκοτάδι, τρικυμία».

Στην έξοδο όμως, το μαύρο χρώμα και το κρύο κυριαρχούν. «Νύχτωσε νύχτα σκοτεινή, βαρύς είν’ ο χειμώνας». Ο άνεμος χτυπά τα παραθυρόφυλλα. το χιόνι φωλιάζει στον κήπο, η βροχή γλύφει την εξώπορτα «μα, δένω κόμπους στο σχοινί και η ευχή κανόνας»[2]. Κάτι έχει αλλάξει σε σχέση με την προηγούμενη βαρυχειμωνιά. Σαν να στοιβάχτηκαν πολύτιμα εφόδια που ήρθε ο καιρός τους για να χρησιμοποιηθούν. Εφόδια που δεν σκουριάζουν, δεν παλιώνουν και δεν εξαντλούνται[3].

Κι η θύελλα είναι πάλι έτοιμη να ξεσπάσει, μα δεν θα βρει ένα θύμα σε εμφύλιο πόλεμο με τον ίδιο του τον εαυτό. «Κάνω ευχή σώμα ψυχή να κάνουν συμμαχία»[4]. Θέλω και τα δύο να είναι πρόθυμα. Να διώξουν όποια ασθένεια τα βασανίζει και να ριχτούν στη μάχη. Κι ας είναι πιο γλυκιά η λιποταξία. Κι ας υπόσχεται περισσότερα, φαινομενικά.

Οι Σειρήνες ζωντανεύουν και αρχίζουν το γλυκό τους τραγούδι. Η ψυχή δένεται στο κατάρτι. Σφαλίζει αυτιά και μάτια. Κλείνει τις διεξόδους. Γίνεται φράγμα που φράζει την ίδια της την επιθυμία. Πράγμα απαιτητικό και κόντρα στο ρεύμα[5]. «Δεν είναι πράγμα εύκολο, δεν είναι λίγο πράγμα να΄ σαι εσύ ο ποταμός κι εσύ να’ σαι το φράγμα». Μα, χρειάζεται! Για να νικήσεις τον «βαρύ χειμώνα» που «έρχεται» και να κερδίσεις το «μακρύ καιρό» που «κοντεύει»[6].

Μακάρι να δομούμε συνεχώς με τέτοιο τρόπο την ψυχή μας, ώστε να επιζητά «να εύχεται το σώμα να παλεύει» και να είμαστε άξιοι μέσα στην αναξιότητά μας να βιώνουμε το «μακρύ καιρό» ακόμη και μέσα σε «βαρύ χειμώνα»[7].

___________________
[1] «Η γαρ κατά Θεόν λύπη μετάνοιαν εις σωτηρίαν αμεταμέλητον κατεργάζεται, η δε του κόσμου λύπη θάνατον κατεργάζεται» (Β’ Κορ. ζ’, 10)
[2] «Πας γαρ ος επικαλέσηται το όνομα Κυρίου σωθήσεται» (Ρωμ. ι’, 13)
[3] «Τα γαρ όπλα της στρατείας ημών ού σαρκικά, αλλά δυνατά τω Θεώ προς καθαίρεσιν οχυρωμάτων λογισμούς καθαιρούντες και παν ύψωμα επαιρόμενον κατά της γνώσεως του Θεού, και αιχμαλωτίζοντες παν νόημα εις την υπακοήν του Χριστού» (Β’ Κορ. ι’, 4-5)
[4] «η γαρ σαρξ επιθυμεί κατά του πνεύματος, το δε πνεύμα κατά της σαρκός. Ταύτα δε αντίκειται αλλήλοις, ίνα μη α αν θέλητε ταύτα ποιήτε.» (Γαλ. ε’, 17)
[5] «Η γαρ δύναμίς μου εν ασθενεία τελειούται» (Β’ Κορ. ιβ’, 9)
[6] «το δε καλόν ποιούντες μη εκκάκωμεν. Καιρώ γαρ ιδίω θερίσομεν μη εκλυόμενοι» (Γαλ. στ’, 9)
[7] «ο Θεός… ουκ εάσει υμάς πειρασθήναι υπέρ ό δύνασθε αλλά ποιήσει συν τω πειρασμώ και την έκβασιν του δύνασθαι υμάς υπενεγκείν» (Α’ Κορ. ι’, 13)

Ήταν 1η του Απρίλη...

Στην μακρόχρονη ιστορία του Ελληνισμού, υπάρχουν πολλές σημαντικές ημερομηνίες που θυμίζουν την ένδοξη πορεία του έθνους μας ανά τους αιώνες. Κατά τον 20ο αιώνα μία από τις σημαντικότερες ημερομηνίες είναι η 1η Απριλίου 1955. Είναι η ημέρα που ο κυπριακός ελληνισμός ξεκίνησε μόνος του τον αγώνα εναντίον της αποικιοκρατικής Μ.Βρετανίας, έναν αγώνα τιτάνιο για την ελευθερία και την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Ο ξεσηκωμός των Κυπρίων αδελφών μας, δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Ήταν η τελική ενέργεια μιας πολύχρονης προσπάθειας των Κυπρίων για την ένωση με την μητέρα Ελλάδα. Τις ρίζες αυτής της προσπάθειας τις βρίσκουμε στην επανάσταση του 1821 και συνεχίζεται μετέπειτα με τους αγώνες των Κυπρίων καθόλη τη διάρκεια της τουρκοκρατίας και της αγγλοκρατίας.

Η Ένωση δεν ήταν μόνο πόθος των Κυπρίων, αλλά και των ελλαδιτών, οι οποίοι πίστευαν ότι η Κύπρος πρέπει να ενταχθεί στον εθνικό κορμό. Η εξέγερση των Κυπρίων τον Οκτώβριο του 1931 η οποία κατεστάλη από τους Άγγλους με βίαιο τρόπο προκάλεσε μεγάλες φοιτητικές αναταραχές και στην Ελλάδα. Τον αμφότερο πόθο για ένωση εκμεταλλεύθηκε η Μεγάλη Βρετανία κατά την διάρκεια των δύο Παγκοσμίων Πολέμων, Στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο υποσχέθηκαν την Κύπρο για να βγει η Ελλάς από την ουδετερότητα, κατά δε τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο για να εξασφαλίσουν την συμμαχία της και πάλι, αλλά όταν η Ελλάδα καταλήφθηκε από τα γερμανικά στρατεύματα δεν απέτρεψαν την μετάβαση στην Κύπρο της ελληνικής κυβέρνησης, φοβούμενη την de facto αναγνώρισή της από τους Κυπρίους.

Οι Κύπριοι συνειδητοποιώντας ότι οι Βρετανοί δεν πρόκειται να επιτρέψουν την Ένωση με την Ελλάδα άρχισαν να προετοιμάζονται για τον άνισο αγώνα. Κατενόησαν ότι μόνο η ένοπλη σύγκρουση ήταν αυτή που θα μπορούσε να οδηγήσει στο πολυπόθητο αποτέλεσμα και αυτό δεν ήταν άλλο από την ΕΝΩΣΗ. Έτσι φθάσαμε στον Απρίλη του ’55. Σίγουρα όταν η Ε.Ο.Κ.Α. ( Ελληνική Οργάνωσης Κυπρίων Αγωνιστών)ξεκίνησε τον ένοπλο αγώνα, οι Άγγλοι ποτέ δεν φαντάστηκαν ότι μια χούφτα αγωνιστών θα μπορούσαν να τους νικήσουν, αυτούς που πριν από λίγα χρόνια είχαν εξέλθει θριαμβευτές από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Και όμως, 40.000 Βρετανοί στρατιώτες δεν μπόρεσαν να νικήσουν τις λίγες εκαντοτάδες αγωνιστών της Ε.Ο.Κ.Α, παρότι οι τελευταίοι διέθεταν ελάχιστα μέσα οπλισμού.

Προσπάθησαν να κάμψουν το φρόνημα του Κυπριακού Ελληνισμού χρησιμοποιώντας κάθε είδους τρομοκρατία. Συλλάμβαναν μαθητές του δημοτικού και του γυμνασίου γιατί κρατούσαν Ελληνικές σημαίες, βεβήλωναν ναούς, όπως τον ναό της Παναγίας του Μαχαιρά, έκλειναν σχολεία, άνοιγαν στρατόπεδα συγκεντρώσεως, μετέφεραν αγωνιστές σε φυλακές της Αγγλίας και όλα αυτά πάντοτε με την αγαστή συνεργασία των Τουρκοκύπριων. Η πείρα από τις αποικίες τους, τους είχε διδάξει ότι μόνον το «διαίρει και βασίλευε» μπορούσαν να επικρατήσουν και γι΄ αυτό από την αρχή του Αγώνος χρησιμοποίησαν τους Τουρκοκύπριους.

Οι τελευταίοι με την συμπαράσταση των Βρετανών οργανώθηκαν και άρχισαν την τρομοκρατία εναντίον του άμαχου Ελληνικού στοιχείου της Κύπρου, κατέστρεφαν, λεηλατούσαν, πυρπολούσαν ναούς, μέχρι και σφαγές αθώων ανθρώπων διέπραξαν. Είναι χαρακτηριστικό ότι στις 12/6/1958 οι Τουρκοκύπριοι, ειδοποιημένοι από τους Άγγλους, έσφαξαν 8 άοπλους ελληνοκύπριους μέσα σε ένα χωράφι, υπό τα απαθή βλέματα των Άγγλων στρατιωτών, οι οποίοι είχαν συλλάβει προηγουμένως τους Ελληνοκύπριους.

Η τρομοκρατία, οι εξορίες, τα βασανιστήρια, οι αγχόνες, όχι μόνο δεν έκαμψαν την επιθυμία των Κυπρίων για αγώνα, απεναντίας ατσάλωναν το φρόνημά τους και η ορμή ιδιαίτερα της νεολαίας, υπήρξε ασυγκράτητη. Το ολοκαύτωμα του Αυξεντίου στον Μαχαιρά, η ηρωική θυσία των αγωνιστών στον Αχυρώνα του Λιοπετρίου, γίνανε αστείρευτες πηγές θάρρους για το λαό της Κύπρου. Αυτή η ατσάλινη ελληνική ψυχή και το αδούλωτο πνεύμα πότισαν με το αίμα τους την Κύπρο. Με το αίμα του Παλληκαρίδη, του Μάτση, του Δράκου, του Καραολή, του Λένα, του Δημητρίου και όλων των άλλων ηρώων.

Ήρωες οι οποίοι δεν πέθαναν, πέρασαν μόνο απέναντι και έγιναν αθάνατοι. Όμως παρόλο τον Αγώνα και τις Θυσίες των Κύπριων, ο πόθος τους για την ένωση δεν ευοδώθηκε. Οι Ελληνικές κυβερνήσεις ακολουθούσαν την πολιτική της προσφυγής στον Ο.Η.Ε. Έτσι η κυβέρνηση Καραμανλή κατάφερε με τις συμφωνίες της Ζυρίχης και του Λονδίνου να καταστήσει την Τουρκία εγγυήτρια δύναμη της Κύπρου και ρυθμιστή την Τουρκία, η οποία είχε παραιτηθεί από κάθε δικαίωμά της στην Κύπρο, υπέρ των Βρετανών. Αυτές οι συμφωνίες είναι που δημιούργησαν τα αξεπέραστα προβλήματα στην επιβίωση της νεοϊδρυθείσας τότε Κυπριακής Δημοκρατίας και οδήγησαν μετέπειτα στην εισβολή του Αττίλα το 1974.

Η 1η Απριλίου αποτελεί ορόσημο για κάθε περήφανο Έλληνα, κλείνοντας θυμίζουμε τα λόγια του αγωνιστή της Ε.Ο.Κ.Α. Μάρκου Δράκου τα οποία πρέπει να αποτελούν ευαγγέλιο για κάθε Έλληνα πατριώτη :
« Ο Έλληνας γεννήθηκε αγωνιστής. Σαν τέτοιος πρέπει να στέκει πάντα στις επάλξεις, ακοίμητος φρουρός των υψηλών αξιών και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας».

Το θρησκευτικό συναίσθημα στην Επανάσταση του 1821

Η έναρξη της Επανάστασης του 1821 δεν αποφασίστηκε να ξεσπάσει μια οποιαδήποτε ημέρα. Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης είχε πάρει ήδη από το 1820 γράμματα από τον Υψηλάντη, με τα οποία εκείνος τον πληροφορούσε ότι η ημέρα του ξεσηκωμού θα ήταν η 25η Μαρτίου. Αναφέρει ο γέρος του Μοριά: «… εις τα ’20 με ήλθαν γράμματα από τον Υψηλάντη δια να είμαι έτοιμος, καθώς και όλοι οι δικοί μας. 25 Μαρτίου ήτον η ημέρα της γενικής επαναστάσεως». Και από εκείνη την στιγμή μέχρι τον Μάρτη ο Κολοκοτρώνης, πιστός στον μεγάλο αρχηγό, πραγματικά μηνούσε σ’ όλον τον Μοριά «…την ημέραν του Ευαγγελισμού να είναι έτοιμοι, και κάθε επαρχία να κινηθή». Έτσι, η 25η Μαρτίου 1821 έγινε από τότε, για όλους τους ραγιάδες, η προσδιορισμένη ημέρα.

Γι’ αυτό και στην σύσκεψη της Βοστίτσας αυτή η ημερομηνία ανακοινώθηκε από τον Παπαφλέσσα ως η ημερομηνία για τον ξεσηκωμό, αυτή και στην σύσκεψη των οπλαρχηγών της Ρούμελης, στην Λευκάδα. Έτσι, παρά το ότι στην Μολδοβλαχία είχε κηρυχθεί η επανάσταση από τον Υψηλάντη ήδη από τις 24 του Φλεβάρη, στον Μοριά και στη Ρούμελη ο Κολοκοτρώνης και όλοι οι άλλοι καπεταναίοι περίμεναν υπομονετικά να έρθει η 25η του Μάρτη για να συνδυαστεί ο πνευματικός ευαγγελισμός με τον εθνικό. Τους πρόλαβαν όμως τα γεγονότα, και τελικά η επανάσταση ξεκίνησε δυο τρεις μέρες νωρίτερα από την «προσδορισμένην» και γεμάτη συμβολισμούς ημέρα.

Οι Έλληνες έδωσαν τη μεγάλη υπόσχεση να πεθάνουν «για του Χριστού την Πίστη την Αγία και της Πατρίδας την Ελευθερία». Κυριότερη αιτία του μεγάλου αυτού ενθουσιασμού ήταν το θρησκευτικό τους συναίσθημα. Ο λαός μας, για πάρα πολλά χρόνια, δεν γνώριζε τι είναι η ελευθερία. Επομένως, η έννοια της ελευθερίας για αυτόν σήμαινε απαλλαγή από τις καταπιέσεις, τις αυθαιρεσίες των αρχόντων του και από τους υπέρογκους φόρους, πράγματα τα οποία μπορούσε να τα απολαύσει και χωρίς επανάσταση, αφού ήδη σε κάποια μέρη είχαν αρχίσει να παραχωρούνται τέτοια προνόμια.

Ο Έλληνας όμως, διψούσε για άλλα πράγματα κυρίως. Ποθούσε να μπορεί να λατρεύει το Θεό ελεύθερα, να κατασκευάζει ναούς, να υψώνει καμπαναριά, να στήνει το σταυρό του Χριστού στις εκκλησιές, όπως ήταν υψωμένη η ημισέληνος στους μιναρέδες. Και όλα αυτά μόνο με Επανάσταση μπορούσαν να κατακτηθούν. Γι’ αυτό και η Εκκλησία από πολύ νωρίς ευλόγησε και ενίσχυσε τον αγώνα αυτόν του Γένους μας.

Τα μοναστήρια λειτούργησαν σαν κέντρα παιδείας και επανάστασης. Εκεί και στις απόμακρες εκκλησιές, όσοι ιερείς γνώριζαν γράμματα, αλλά περισσότερο μοναχοί, οι λεγόμενοι Καλογεροδάσκαλοι, μόλις βράδιαζε, μάζευαν στοργικά όσα Ελληνόπουλα ήθελαν να μορφωθούν και τα δίδασκαν ακούραστοι. Μετέδιδαν τη φλόγα της Πίστεως στο Σωτήρα Χριστό και την αγάπη για τη σταυρωμένη Πατρίδα, μαζί με τη λαχτάρα για την απελευθέρωση. Όλα ανιδιοτελώς.

Ως αναγνωστικά βιβλία χρησιμοποιούνταν τα ιερά βιβλία της Εκκλησίας, όπως το Ψαλτήριο, η Οκτώηχος και τα Συναξάρια των Αγίων αλλά και κείμενα αρχαίων Ελλήνων διανοητών. Σε ένα μοναστήρι, στις τελευταίες σελίδες ενός Συναξαρίου, είχε βρεθεί πριν μερικά χρόνια γραμμένη ορθογραφία που ήταν απόσπασμα από το βίο κάποιου αγίου και ήταν διορθωμένη από τον Καλογεροδάσκαλο.

Χώροι κρυφού σχολειού υπάρχουν σε μοναστήρια της Νήσου των Ιωαννίνων, στην Αρναία Χαλκιδικής, στην Μονή Πεντέλης, στη Δημητσάνα Αρκαδίας και αλλού. Μαρτυρίες για την ύπαρξη κρυφών σχολειών υπάρχουν μέχρι και το 1912 στις περιοχές της Ηπείρου και της Μακεδονίας, οπότε και ο ελληνικός στρατός τις απελευθέρωσε κατά τους Βαλκανικούς πολέμους.

Σχετικά με τη συμβολή του κλήρου, μια αναφορά στην ποσοστιαία σύνθεση της Φιλικής Εταιρείας δίνει τα στοιχεία: Κληρικοί 9,5%, Αγρότες 6% και Πρόκριτοι 11,7%. Αν οι Αρχιερείς εξ άλλου δεν περιέβαλλαν με την αγάπη τους τo έργο της Φιλικής, πολλά πράγματα μπορούσαν να ανατραπούν. Επιπλέον, κατά τον Γάλλο πρόξενο Πουκεβίλ, οι κληρικοί-θύματα του Αγώνα ανέρχονται συνολικά σε 6.000, ενώ οι Νεομάρτυρες, όσοι άνθρωποι δηλαδή, μαρτύρησαν κυρίως για την πίστη τους, κατάφεραν να συγκαταλεχθούν στη χορεία των αγίων μας.

"Μεθύστε από τ' Αθάνατο κρασί του ΄21"

Η 25η Μαρτίου είναι διπλή γιορτή. Θρησκευτική και εθνική μαζί.

Είναι θρησκευτική γιατί εκείνη τη μέρα ο αρχάγγελος Γαβριήλ κατέβηκε στη γη, πρόσφερε στην Παναγία ένα άσπρο κρίνο και Της είπε την χαρούμενη είδηση ότι θα γίνει η μητέρα του Χριστού.

Είναι εθνική γιορτή γιατί αυτήν την ημέρα στο μοναστήρι της Αγίας Λαύρας οι Έλληνες, πριν από πολλά χρόνια ορκίστηκαν «Λευτεριά ή Θάνατος». Οι Έλληνες που ήταν σκλαβωμένοι 400 ολόκληρα χρόνια, άρπαξαν τα όπλα, πολέμησαν γενναία και έδιωξαν τους εχθρούς από την Ελλάδα. Έτσι ελευθερωθήκαμε.

Αυτές τις ημέρες θυμόμαστε τους ήρωες του 1821, όπως τον Κανάρη, τον Κολοκοτρώνη, τον Αθανάσιο Διάκο, την Μπουμπουλίνα, την Μαντώ Μαυρογένους κι άλλους.

Εμείς όμως δεν θέλουμε να μιλήσουμε με ξύλινο λόγο για το τι γιορτάζουμε αυτήν την ημέρα, γιατί όλοι λίγο πολλοί γνωρίζουμε, είτε μέσα από τα μαθητικά μας χρόνια είτε μέσα από τις καθημερινές μας αναζητήσεις. Αυτό που θέλουμε να θίξουμε εδώ είναι ένας προβληματισμός για το σήμερα.

Εμείς, οι τωρινοί Έλληνες, είμαστε οι συνεχιστές τους ή αδιαφορούμε;

Μήπως δεν έχουμε καταλάβει ότι μέρα τη μέρα ξεχνάμε τις ρίζες, την προέλευσή μας και είμαστε σα χαμένοι, μη μπορώντας να αποφασίσουμε ποια είναι η ταυτότητά μας; Χιλιάδες τα ξένα και εγχώριας παραγωγής παραπλανητικά θεάματα και ακούσματα, οικείες πια οι απάνθρωπες συμπεριφορές! Μας έχουν κατακλύσει με την καθημερινή τους προβολή. Τις συνηθίσαμε, τις δικαιολογούμε και σχεδιάζουμε τη ζωή μας βασιζόμενοι σε αυτές! Πώς λοιπόν συμβαίνει να νοιώθουμε περηφάνια όταν κερδίζει η εθνική μας και να ντρεπόμαστε να ακούσουμε δημοτικά τραγούδια; Γιατί καμαρώνουμε όταν γνωρίζουμε τη ζωή και τη ματαιοδοξία των «ειδώλων» της τηλεόρασης και δεν αισθανόμαστε άβολα όταν αγνοούμε τη ζωή, τους αγώνες και το έργο σημαντικών Ελλήνων και όχι μόνο, που είναι αποκλεισμένοι από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης γιατί δεν είναι εμπορεύσιμοι;

Μήπως συνηθίσαμε τις φωνές και τους καυγάδες στα τηλεοπτικά παράθυρα και έχουμε λησμονήσει το πώς γίνεται ένας σωστός διάλογος; Έχουμε άραγε κάνει κτήμα μας τα ονομαζόμενα «ελληνικά» τραγούδια με τον ξένο στίχο και τη μουσική και ξεχάσαμε τη γλώσσα μας; Τη μουσική μας; Και όλοι εκείνοι που επιζητούν και ενισχύουν την κακώς εννοούμενη παγκοσμιοποίηση, που συνεπάγεται την αλλοτρίωση των χαρακτηριστικών του κάθε έθνους, σε τι διαφέρουν από τους κατακτητές;

Ένας μαθητής της Έκτης Δημοτικού έγραψε πριν λίγα χρόνια:
«Τι θα ήμασταν σήμερα αν αυτοί οι άνθρωποι τότε δεν αποφάσιζαν να επαναστατήσουν; Ίσως ακόμη σκλάβοι στους Τούρκους.
Χωρίς τύψεις συνειδήσεως πιάνουμε στα χέρια μας τα σπρέι και λερώνουμε τα αγάλματά τους και τα Ηρώα. Ακόμα και τη σημαία της Ελλάδος οι σημερινοί νέοι χωρίς ντροπή την βάζουνε φωτιά. Βέβαια θα με ρωτήσετε «Και τι να κάνουμε για να αποδώσουμε τιμή σε αυτούς τους αγωνιστές;» Να διαβάζουμε την ιστορία του τόπου για να μην έρχονται οι ξένοι και να μας μιλάνε για την ιστορία μας και να την πλάθουν όπως αυτοί θέλουν και εμείς να λέμε «Ναι, έτσι είναι».

Ακόμα και όταν στην τηλεόραση παραποιούν την ιστορία μας να μην δεχόμαστε εμείς, ο καθένας μας να βλέπει αυτά τα έργα. Να παρελαύνουμε με καμάρι.»

Κάπως έτσι μάλλον, λέμε εμείς, φτάσαμε σήμερα στο σημείο να είμαστε έτοιμοι να πούμε με μεγάλη ευκολία και χωρίς τύψεις, το «ναι» στο ξεπούλημα της Μακεδονίας μας. Θεωρούμε ότι ένα τέτοιο ζήτημα δεν μας ακουμπά, δεν μας αφορά. Βλέπουμε μόνο όσα είναι ακριβώς μπροστά μας και δεν κάνουμε τον κόπο να ψάξουμε να δούμε τι κρύβεται παραπέρα. Ευτυχώς που οι επαναστάτες του 1821 είχαν άλλες αντιλήψεις και φτάσαμε στο σημείο να είμαστε εμείς σήμερα ελεύθεροι. Η ουσία όμως, δεν βρίσκεται στους ωραίους λόγους που εκφωνούνται μια τέτοια ημέρα, ούτε στα αφυπνιστικά λόγια. Το νόημα και το μυστικό κάθε μεγάλου έργου φωλιάζει στις αποφάσεις και τις πράξεις μας. Η επιλογή, σήμερα όπως και τότε, το 1821, είναι δική μας!

Σαν να ακούγεται ακόμη η φωνή του Κωστή Παλαμά να μας παρακινεί:

«Αυτό το λόγο θα σας πω δεν έχω άλλο κανένα. Μεθύστε από το αθάνατο κρασί του ‘21»!

OCTPOB - ΤΟ ΝΗΣΙ

Ένας δειλός βοηθός καπετάνιου, σε μια ταραγμένη για τη Ρωσία περίοδο, γίνεται όπλο στα χέρια των Γερμανών.

Ένας δυναμικός «σαλός» εν μέσω «λογικών» άλλων, με φόντο μια παγωμένη βραχονησίδα, ένα νησί, το δικό του νησί.

Ποια σχέση συνδέει τα δύο πρόσωπα;

Πόσο λεπτή είναι η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στους δύο χαρακτήρες;

Τελικά, η αλήθεια είναι αυτό που βλέπουμε;

Μια ταινία που μιλά για την ουσία των πραγμάτων που μας περιβάλλουν. Μια προσέγγιση που δύσκολα συναντά κανείς στις κινηματογραφικές οθόνες. Ένας ύμνος για το πέρασμα από τη ματαιότητα στην ταπείνωση και από την παράνοια στη… μετάνοια.

Μαγευτικές εικόνες με το ρωσικό ψύχος να κυριαρχεί σε μια ατμόσφαιρα κατάνυξης και το υγρό στοιχείο να αγκαλιάζει το σκηνικό και τους ήρωες, σαν τη Θεία Πρόνοια. Οι Ρώσοι παραδίδουν μαθήματα αισθητικής, σεναρίου και τόλμης, ενώ μας προκαλούν να ανακαλύψουμε και άλλα ανάλογα επιτεύγματά τους στον τομέα της 7ης τέχνης.

Ένα είναι πολύ πιθανό. Μόλις τελειώσει η ταινία, θα σας δημιουργηθεί η ανάγκη να την ξαναδείτε. Προς γνώση και συμμόρφωση…

Για να κατεβάσετε την ταινία κλικάρετε πάνω στο κόκκινο εικονίδιο της παρακάτω ιστοσελίδας:

http://www.torrentreactor.net/torrents/1100409/Ostrov-2006-DVDRip-XviD-MESS

Για ελληνικούς υπότιτλους:

http://www.greeksubtitlesproject.com/get_greek_subtitles.php?id=23215

Καλή θέαση!

Βραδιά μουσικών συνόλων στα Κύθηρα

To ραντεβού δόθηκε για την Κυριακή 2 Μαρτίου 2008 στη Χώρα. Τα παιδιά συγκεντρώθηκαν από τις 16:00 περίπου. Οι πρόβες ξεκίνησαν μέρες πριν. Τα όργανα κουρδίστηκαν. Ο κόσμος γέμισε τον Κυθηραϊκό σύνδεσμο και στις 19:30 οι φωνές της παιδικής χορωδίας του Ωδείου «Αναγέννηση» μας καλωσόρισαν μιλώντας μας για τον «Ιρλανδό και τον Ιουδαίο» του Μάνου Χατζιδάκι. Τα «Κόκκινα χείλη» διέλυσαν τον «Εφιάλτη της Περσεφόνης» που με τον «Έκτορα και την Ανδρομάχη» τραγούδησαν μια «Ωδή στο Γεώργιο Καραϊσκάκη».

Μιας και η βραδιά όμως ήταν αφιερωμένη στα μουσικά σύνολα του Ωδείου, ένα πιάνο, μια κιθάρα και ένα φλάουτο έκοψαν το «Χάρτινο το φεγγαράκι» και μας το πρόσφεραν λίγο πριν το «Ποτ πουρί σε ρούμπες» από ένα μπουζούκι και δυο τουμπελέκια.

«Τα παιδιά του Πειραιά» χόρεψαν γύρω από το αρμόνιο μιας αριστούχας μαθήτριας του Ωδείου, ενώ με το σύνολο του ομαδικού αρμονίου ταξιδέψαμε «Κάτω στο γιαλό», «Πέρα στους πέρα κάμπους», ευχηθήκαμε «Ας χαμηλώναν τα βουνά» και απολαύσαμε ένα «Tango» υπό τους ήχους του «O sole mio».

Τμήμα μουσικοκινητικής αγωγής για παιδιά προσχολικής αγωγής χωρίς «Χόκι Πόκι» δεν γίνεται, ενώ το ότι «Κάπου βραδιάζει» το μάθαμε από το σύνολο κιθάρας – μπουζουκιού – φλάουτου και τσέλου. Τα σαξόφωνα έπαιξαν το «Il dulci jubilo» και το σύνολο των πνευστών μας είπε «Μ’ αρέσει να μη λέω πολλά» «Μαλαματένια λόγια».

Εκείνο όμως που έκλεψε την παράσταση ήταν το σύνολο ORFF και η ορχήστρα κρουστών και εγχόρδων από τα παιδιά που φοιτούν στο Ωδείο. Όργανα ξύλινα, απλά, ασυνήθιστα, με παραδοσιακή τεχνοτροπία και ακουστική ταίριαξαν με τις μελωδικές παιδικές φωνές, μας παρουσίασαν ένα «Βαλσάκι», ένα «Νανούρισμα» και μας ειδοποίησαν πως «Βγαίν’ η βαρκούλα» «Κάτω στο γιαλό» για να φέρει μια «Πιπεριά» και «Ένα νερό κυρά - Βαγγελιώ».

Αξίζουν συγχαρητήρια για τις προσπάθειες των παιδιών και των δασκάλων. Εν αναμονή και άλλων πολιτιστικών και εκπαιδευτικών εκδηλώσεων.

Η ανεργία φέρνει στο φως την επαρχία

Άραγε είμαστε αρκετά γενναίοι ώστε να τολμήσουμε την επιστροφή στην επαρχία για εύρεση εργασίας και διασφάλιση ποιότητας ζωής χωρίς τα άγχη της πόλης για εμάς και τις οικογένειές μας;

Στις απαρχές του 21ου αιώνα όπου βιώνουμε τεράστιες ανακατατάξεις σε όλους τους τομείς της κοινωνίας μας, αντί να εξασφαλίσουμε ποιότητα στην ζωή μας, έρχονται ολοένα και περισσότερα προβλήματα στο προσκήνιο και καταπλακώνουν την προσωπική μας ιδιοσυγκρασία. Βασικό πρόβλημα που θα προσπαθήσουμε να θίξουμε εδώ και να δημιουργήσουμε απορίες και εξάρσεις για δόκιμο διάλογο είναι το πρόβλημα της ανεργίας σε σύγκριση με το φαινόμενο της αστυφιλίας.

Σύμφωνα με στοιχεία της Επιτροπής των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων φαίνεται ότι η βεβαρημένη κατάσταση στην αγοράς εργασίας επιδεινώθηκε, με αποτέλεσμα να υποφέρουν από την ανεργία ιδιαίτερα οι νέοι. Εκτιμάται ότι οι ηλικίες μεταξύ 15 και 24 ετών που συμμετέχουν στο εργατικό δυναμικό, έχουν περισσότερο από τριπλάσια πιθανότητα να παραμείνουν άνεργοι, συγκριτικά με όσους πλησιάζουν τα πενήντα και αντιμετωπίζουν τη μισή πιθανότητα να παραμείνουν άνεργοι από κάποιον κοντά στα τριάντα, ενώ έχουν 25% λιγότερες πιθανότητες να παραμείνουν άνεργοι συγκριτικά με κάποιον που πλησιάζει τα εξήντα.

Επίσης, ανησυχητικό είναι το γεγονός ότι οι νέοι στο τέλος της εκπαίδευσης τους, ενώ διαθέτουν αρκετά προσόντα, δυστυχώς αυτά δεν ανταποκρίνονται στις ανάγκες της αγοράς εργασίας, και από την άλλη μεριά η αγορά εργασίας δεν καταφέρνει να τους παρέχει την εργασιακή εμπειρία που είναι σημαντική για την μελλοντική τους σταδιοδρομία.

Τα διαθέσιμα στοιχεία που σας προβάλλουμε δεν αποτυπώνουν με ακρίβεια το πραγματικό μέγεθος της ανεργίας, αφενός γιατί δεν συμπεριλαμβάνουν τη ‘’συγκαλυμμένη ανεργία’’ στον αγροτικό τομέα, αυτούς που εργάζονται με ελαστικές μορφές απασχόλησης, τους ανασφάλιστους, τους αλλοδαπούς εργάτες και αφετέρου δεν καταγράφουν τα φαινόμενα της υποαπασχόλησης, της εποχιακής ανεργίας, τους 150.000 περίπου νέους που εκπληρούν τη στρατιωτική τους θητεία και γενικά την απασχόληση στην παραοικονομία.

Ιδιαίτερα σοβαρότερο θα γίνει το πρόβλημα της ανεργίας των νέων, καθώς πολλές επιχειρήσεις δεν προσλαμβάνουν εργαζόμενους με πλήρη και σταθερή απασχόληση, σε συνδυασμό με τον περιορισμό των προσλήψεων στην Δημόσια Διοίκηση, δυσχεραίνοντας την πρόσβασή τους στην αγορά εργασίας, τη στιγμή που χιλιάδες απόφοιτοι Γυμνασίων, Λυκείων, ΑΕΙ και ΤΕΙ αναζητούν για πρώτη φορά μια θέση εργασίας.

Βλέποντας τα χρόνια να περνάνε με ταχείς ρυθμούς, συνειδητοποιούμε καθημερινά ότι η ζωή απαρτίζεται από στιγμές που μας δημιουργούν διαφορετικά συναισθήματα και είναι ουσιαστικά το αντίδοτο της επαναλαμβανόμενης ρουτίνας που περιβάλει ασφυκτικά τις μέρες μας.

Μετά από 2 χρόνια διαμονής στην περιφέρεια προβληματιζόμαστε για τον τρόπο που οι περισσότεροι αντιδρούμε στην αδιαφορία και την εγκατάλειψη που μας προσφέρει απλόχερα η κεντρική εξουσία. Βλέπουμε τους συνομηλίκους μας να εγκλωβίζονται σε ένα κατεστημένο τρόπο διαβίωσης γεμάτο από άγχη και ανασφάλειες. Δεν είναι ό,τι το καλύτερο η διακαής επιθυμία τους για φυγή στα αστικά κέντρα.

Δεν είναι δίκαιο να μην έχουμε όλοι οι Έλληνες και οι υπόλοιποι κάτοικοι αυτής της χώρας, την ίδια πρόσβαση και τις ίδιες ευκαιρίες στην ζωή. «Τυχεροί» κατά κάποιο τρόπο είναι όσοι επιστρέφουν στη επαρχία και βοηθούν με την εισροή τουρισμού τον τόπο τους, καθώς πέρα από οποιαδήποτε αρνητικά αποτελέσματα, έχουν προοδεύσει ποικιλοτρόπως εκμεταλλευόμενοι τα διάφορα σημαντικά οφέλη.

Βέβαια ακόμη και στην επαρχία δυστυχώς, ο ατομικισμός δεν απουσιάζει και είναι κάτι που πρέπει να μας προβληματίσει, ιδιαίτερα τους νέους ανθρώπους, αυτούς που ουσιαστικά πρέπει να επιδιώκουν και να αγωνίζονται για να καλυτερεύσει ο τρόπος διαβίωσης στα πατρογονικά τους εδάφη. Θλιβόμαστε βαθύτατα που εξαιτίας της μακροχρόνιας αδιαφορίας όλων και ιδιαίτερα των κυβερνήσεων, πολλές περιοχές στην επαρχία έχουν κακή ποιότητα ζωής. Κάποιοι δεν αγάπησαν αυτόν τον τόπο και τον παραμέλησαν, αυτή είναι η αλήθεια. Είμαστε τόσο κοντά στην πρωτεύουσα, μα συγχρόνως τόσο μακριά. Τι να το κάνουμε που γίνονται προσπάθειες για να εξαλειφθούν τα ράτζα στα νοσοκομεία της Αθήνας και χαίρονται κάποιοι!! Ας ασχοληθούν με το δάσος και όχι με το δέντρο, σκεπτόμενοι τις τριτοκοσμικές παροχές που προσφέρει ο τομέας της υγείας στην επαρχία και ίσως ντραπούν και αλλάξουν ριζικά τρόπο σκέψης. Το ίδιο πρέπει να κάνουν και οι υπεύθυνοι της κατάστασης του τραγελαφικού δικτύου της χώρας.

H αστυφιλία είναι ένα παλιό πρόβλημα που σήμερα έχει οξυνθεί. Για τους «πρωτευουσιάνους» επαρχία σημαίνει φύση, καθαρός αέρας και παραλίες. Για μια μερίδα των «επαρχιωτών» όμως, επαρχία σημαίνει «καταδίκη». H ζωή στην επαρχία είναι, βέβαια, πιο ήρεμη, πιο υγιεινή, πιο ανθρώπινη,τα χωριά και η ύπαιθρος είναι η παράδοσή μας και ό,τι έχει απομείνει απ’ αυτήν. Έχει, όμως, και πολλά προβλήματα, τα οποία αναγκάζουν τους ανθρώπους να την εγκαταλείπουν.

H επισφαλής οικονομική κατάσταση του αγρότη λόγω των καιρικών συνθηκών, της αστάθειας των τιμών, και της εκμετάλλευσης από μεσάζοντες. Οι ελλείψεις σε ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Η έλλειψη ψυχαγωγίας, ιδίως για τους νέους. Σπουδές (φροντιστήρια), που μόνο στις πόλεις μπορούν να γίνουν, παιδιά αναγκάζονται να διανύουν χιλιόμετρα με τα πόδια για το σχολείο. Ελλείψεις στη συγκοινωνία(κυρίως επικοινωνία με τον «έξω κόσμο» για τα νησιά μας), κακό οδικό δίκτυο. Απουσία βιομηχανικής ανάπτυξης. Ελάχιστες έως μηδαμινές ευκαιρίες ψυχαγωγίας. Προέλαση μεταναστών στις ακριτικές περιοχές, κίνδυνοι – ανασφάλεια φόβος για τη ζωή.

Η αστυφιλία είναι τροχοπέδη για την ανάπτυξη της χώρας. Προκαλεί ερήμωση της υπαίθρου ενώ τεράστιες εκτάσεις μένουν αναξιοποίητες. Oξύτατο πρόβλημα αντιμετωπίζουν κυρίως τα ακριτικά νησιά.
– Στο χωριό μόνο γέροντες.
– Aπογυμνώνεται η επαρχία από εργατικά χέρια.
– Mένουν ακαλλιέργητα τα κτήματα.
– Mείωση αγροτοκτηνοτροφικής παραγωγής.
– Oικονομικός μαρασμός.
– Tα σχολεία ερημώνουν.

Πρότασή μας (ίσως πολύ τολμηρή): Επιστροφή στην επαρχία για αντιμετώπιση της αστυφιλίας, εύρεση εργασίας, εκμετάλλευση γης, ανάπτυξη της τοπικής κοινωνίας, διασφάλιση ποιότητας ζωής, παράλληλα με :
– Άμεση ανακαίνιση νοσοκομείων. Πρωτοβουλίες από την Τοπική Αυτοδιοίκηση.
– Tα MME να αναφέρονται στα ουσιαστικά προβλήματα της υπαίθρου.
– Εξεύρεση τρόπων για την εξυπηρέτηση των κατοίκων των χωριών και εκτός της έδρας του Δήμου, για να μη μετακινούνται.
– Για αποφυγή συγκεντρωτισμού, κάθε χωριό να «φιλοξενεί» κάποιες από τις δημοτικές υπηρεσίες.
– Nα γίνει ο Δήμος πολιτιστικό κέντρο που θα προσφέρει καλύτερες υπηρεσίες με έργα υποδομής και ενισχύοντας την προσπάθεια των συλλόγων.
– Υποδομή για ψυχαγωγία, εκπαίδευση, τέχνες, αθλητισμό, βιβλιοθήκες και περισσότερα AEI και TEI, Κέντρα Υγείας, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.
– Αναβάθμιση Γεωργίας, Κτηνοτροφίας, Αλιείας, Συγκοινωνίας. Άμεση και τολμηρή αναδιοργάνωση γεωργικών και κτηνοτροφικών μονάδων.
– Ενίσχυση κοινωνικής ασφάλισης.
– Συστηματική αποκέντρωση με τον καιρό.
– Επαρκής αστυνόμευση στις ακριτικές περιοχές.
– Κίνητρα και επιχορηγήσεις στους νέους να ασχοληθούν με τη γεωργία, αλιεία, κτηνοτροφία, άνοιγμα επιχειρήσεων για ανάπτυξη εναλλακτικών μορφών τουρισμού (οικοτουρισμός, αγροτουρισμός), που ήδη αν κάποιος ψάξει δίνονται με τα διάφορα Κοινοτικά Προγράμματα Ενίσχυσης της νεανικής επιχειρηματικότητας (http://www.eommex.gr/.)

Τελικά, η ανεργία μπορεί να γίνει αφορμή!

Πηγές: Βουλή των εφήβων
Γενική Γραμματεία ΕΣΥΕ

Ανεμογεννήτριες στα Κύθηρα - "Άνοιξαν οι ασκοί του Αιόλου"

Ένα μεγάλο θέμα που μας προβληματίζει έντονα τους τελευταίους μήνες και θα μας απασχολήσει και στο μέλλον εδώ στα Κύθηρα είναι το ενεργειακό.

Όπως γνωρίζουμε, κύριες πηγές ενέργειας στην εποχή μας είναι ο λιγνίτης, το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο. Η παραγωγή ηλεκτρικού ρεύματος από τα υδροηλεκτρικά φράγματα και σε πολλά κράτη η χρήση της ραδιενέργειας από πυρηνικούς αντιδραστήρες κλπ. χρησιμοποιούνται επιπλέον ως εναλλακτικές μορφές ενέργειας.

Τεράστιες ανάγκες προέκυψαν με την ανάπτυξη της βιομηχανίας, τη συγκοινωνία, το φωτισμό, τις επικοινωνίες και γενικά με το νέο τρόπο ζωής. Η οποιαδήποτε κατανάλωση ενέργειας έχει σαν αποτέλεσμα τη δυσμενή επίδραση στο περιβάλλον και επομένως και στο κλίμα του πλανήτη μας με την όξυνση του φαινόμενου του θερμοκηπίου. Τελευταία άρχισε να γίνεται στροφή μέσα από προγράμματα για την εκμετάλλευση της αιολικής ενέργειας σε διάφορες περιοχές της χώρας μας.

Είναι αλήθεια ότι η χρήση της αιολικής ενέργειας αποτρέπει την ενίσχυση του φαινόμενου του θερμοκηπίου λόγω του ότι δεν καταναλώνεται θερμική ενέργεια για την παραγωγή της, όπως αντίθετα συμβαίνει με την χρήση του λιγνίτη. Για αυτό το λόγο υποστηρίζεται και από οικολογικές οργανώσεις.

Βέβαια οι ανεμογεννήτριες μπορεί να προκαλέσουν τραυματισμούς ή θανατώσεις πουλιών, κυρίως αποδημητικών γιατί τα ενδημικά «συνηθίζουν» την παρουσία των μηχανών και τις αποφεύγουν. Υπάρχει ένας προβληματισμός για τον θόρυβο που παράγεται από τις λεπίδες του ηλεκτρικού κινητήρα (ρότορα) και για την αισθητική (οπτική) επίπτωση.

Το χρήμα είναι σε βάρος των αξιών, δυστυχώς. Γίνονται σωστές επιλογές; Θα μας ενδιέφερε να μάθουμε και τη δική σας άποψη πάνω στο θέμα ή ακόμη και να μοιραστείτε μαζί μας εμπειρίες σας από επισκέψεις σε αιολικά πάρκα ή από τη λειτουργία τους στις περιοχές σας.

Ακολουθεί συνέντευξη ενός μηχανικού περιβάλλοντος, κατοίκου των Κυθήρων. Η συνέντευξη μεταδόθηκε από τον τοπικό ραδιοφωνικό σταθμό Adelin 107.3 και σας παραθέτουμε συνοπτικά τα σημαντικότερα σημεία της.

Οι εναλλακτικές μορφές ενέργειας, καθώς περνούν τα χρόνια, θα βρίσκουν όλο και περισσότερη εφαρμογή παγκοσμίως. Βέβαια σε κάθε περιοχή θα πρέπει να λαμβάνονται υπόψη οι ιδιαίτερες συνθήκες που ισχύουν σε αυτήν. Με τις ανεμογεννήτριες μπορείς να παράγεις μεγαλύτερη ποσότητα ενέργειας απ’ ότι με τα φωτοβολταϊκά τόξα, τα οποία συσσωρεύουν ηλιακή ενέργεια και τη μετατρέπουν σε ηλεκτρική.

Το αν οι ανεμογεννήτριες προκαλούν προβλήματα υγείας στους ανθρώπους δεν έχει αποδειχτεί επιστημονικά.

Η λειτουργία της ανεμογεννήτριας είναι απλή. Μοιάζει με το δυναμό του ποδηλάτου. Η δύναμη του ανέμου περιστρέφει τον έλικα που βρίσκεται στο πάνω μέρος της και η ενέργεια που παίρνει συσσωρεύεται σε μια μεγάλη «μπαταρία». Σε κάθε αιολικό πάρκο υπάρχει ένας υποσταθμός (σπιτάκι στο οποίο βρίσκονται ειδικά μηχανήματα και ένας ελεγκτής), όπου συγκεντρώνεται η ενέργεια και από εκεί διοχετεύεται παραπέρα για οποιοδήποτε σκοπό επιθυμούμε. Μετατρέπεται έτσι η κινητική ενέργεια σε ηλεκτρική.

Σε κάποια αιολικά πάρκα υπάρχει ειδική πρόβλεψη για τις περιπτώσεις όπου επικρατεί νηνεμία. Όταν δηλαδή, η ένταση του ανέμου πέφτει χαμηλότερα από το όριο που απαιτείται για να κινηθεί ο έλικας, η προϋπάρχουσα συσσωρευμένη ενέργεια εξακολουθεί να τον κινεί.

Όσον αφορά το θέμα του θορύβου, οι σημερινές ανεμογεννήτριες έχουν χαμηλότερα επίπεδα ηχορύπανσης απ’ ότι οι πρώτες. Επιπλέον, μειονέκτημα μπορεί να θεωρηθεί η εμφάνιση, κάτι το οποίο είναι υποκειμενικό.

Προτού γίνει ένα αιολικό πάρκο χρειάζεται να δούμε ποιο είναι το μέγεθος αυτού του τεχνικού έργου, ώστε να προκύψει κάτι πραγματικά καλό. Εξήντα με ογδόντα ανεμογεννήτριες θεωρείται υπερβολικός αριθμός για ένα μικρό νησί όπως τα Κύθηρα. Παν μέτρον άριστον. Υπάρχουν και περιπτώσεις αιολικών πάρκων ανά την Ελλάδα, τα οποία φτιάχτηκαν και αφέθηκαν λόγω διακοπής των επιχορηγήσεων.

Διαφαίνεται επιπλέον ο προβληματισμός σχετικά με το μεταλλικό υλικό των ανεμογεννητριών. Χρειάζεται να λάβουμε υπόψη και τους κατοίκους της ευρύτερης περιοχής, στην οποία θα εγκατασταθεί το αιολικό πάρκο.

Από τη στιγμή που δεν έχουμε ρύπανση του περιβάλλοντος στα Κύθηρα, οι ανεμογεννήτριες είναι μια καλή ευκαιρία για επιπλέον οικονομικούς πόρους στο νησί, ώστε να επέλθει ενίσχυση του βιοτικού επιπέδου και των γενικότερων παροχών (υγειονομική περίθαλψη, τεχνικά έργα, καλύτερη συγκοινωνία).

Γλωσσάριο Τριωδίου (μέρος Β')

ΚΑΤΑΝΥΚΤΙΚΟΣ ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ: Κάθε Κυριακή των Νηστειών απόγευμα τελείται εσπερινός. Λέγεται "κατανυκτικός" γιατί περιέχει τροπάρια και ύμνους μετανοίας, ενώ το ψαλτικό ύφος είναι λιτό χωρίς εξάρσεις. Ο πρώτος, μάλιστα (ο οποίος τελείται την Κυριακή της Τυροφάγου το Απόγευμα), λέγεται "εσπερινός της συγχώρησης" γιατί τότε οι πιστοί ζητούν συγχώρεση ο ένας από τον άλλο για πιθανά παραπτώματά τους, ώστε να εισέλθουν ελεύθεροι στην περίοδο της Σαρακοστής.

ΜΕΓΑ ΑΠΟΔΕΙΠΝΟ: Η ακολουθία του Μικρού Αποδείπνου τελείται καθημερινά από τον καθένα μας, στο χώρο που επιθυμούμε, σαν προσωπική μας προσευχή. Για την περίοδο της Σαρακοστής, όμως, η Εκκλησία έχει θεσπίσει να τελείται στους Ορθόδοξους Ναούς κάθε απόγευμα το "Μέγα Απόδειπνο", το οποίο είναι παρόμοιο με το Μικρό, αλλά έχει επιπλέον όμορφους και κατανυκτικούς Κανόνες (ύμνους). Εκεί ψάλλεται ο υπέροχος ύμνος: "Κύριε των δυνάμεων μεθ'ημών γενού. Άλλον γαρ εκτός Σου βοηθόν εν θλίψεσιν ουκ έχομεν. Κύριε των δυνάμεων ελέησον ημάς".

Θ.ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΩΝ ΠΡΟΗΓΙΑΣΜΕΝΩΝ ΔΩΡΩΝ: Κάθε Θ.Λειτουργία είναι γεγονός χαρμόσυνο, αναστάσιμο. Την περίοδο της Σαρακοστής η Εκκλησία τελεί την Θ.Λειτουργία του Μ.Βασιλείου μόνο τις Κυριακές, για να επιτείνει την ατμόσφαιρα κατάνυξης και μετανοίας που υπάρχει αυτή την περίοδο. Επειδή, όμως, το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου είναι η τροφή του χριστιανού, η μητέρα Εκκλησία φρόντισε να του την παρέχει με μία "ειδική" Θ.Λειτουργία, τη Λειτουργία των Προηγιασμένων Δώρων, στην οποία δεν γίνεται καθαγιασμός άρτου και οίνου σε Σώμα και Αίμα Κυρίου, αλλά χρησιμοποιείται για τη Θ.Κοινωνία Σώμα και Αίμα καθαγιασμένο κατά την Θ.Λειτουργία της προηγούμενης Κυριακής.

ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ: Είναι μία ακολουθία που τελείται κάθε Παρασκευή απόγευμα και είναι αφιερωμένη στη Θεοτόκο. Συνήθως τελείται μαζί με μικρό απόδειπνο ή εσπερινό. Στους χαιρετισμούς ψάλλεται ο εξαίσιος Κανόνας του Ιωσήφ "Ανοίξω το στόμα μου...", ενώ απαγγέλλονται οι 24 (6 κάθε φορά επί 4 εβδομάδες) κατ' αλφάβητο οίκοι της Θεοτόκου ("Αγγελος προτοστάτης..., Βλέπουσα η αγία..., Γνώσιν άγνωστον... κτλ), έργο του Ρωμανού του μελωδού.

ΜΕΓΑΛΟΣ ΚΑΝΟΝΑΣ: Την Τετάρτη μετά την Δ' Κυριακή των Νηστειών τελείται η ακολουθία του Μεγάλου Κανόνα. Ο Μ.Κανόνας είναι ένα αριστούργημα θεολογίας και ποίησης που αποτελείται από 300 περίπου τροπάρια.

ΑΚΑΘΙΣΤΟΣ ΥΜΝΟΣ: Την πέμπτη Παρασκευή των Νηστειών τελείται η ακολουθία του Ακαθίστου Υμνου (στις τέσσερις προηγούμενες έχει τελεστεί η ακολουθία των "Χαιρετισμών"). Στην ακολουθία αυτή απαγγέλονται και οι 24 οίκοι της Θεοτόκου (βλ. "Χαιρετισμοί"), ενώ η συχνή επανάληψη του "Τη υπερμάχω" μας υπενθυμίζει τη δια της Θεοτόκου θαυματουργική διάσωση της Κωνσταντινούπολης από τους Αβάρους το 626μ.Χ. Τότε οι κάτοικοι της Κωνσταντινούπολης είχαν συνθέσει και ψάλει όρθιοι τον υπέροχο αυτό ύμνο, για να ευχαριστήσουν την προστάτιδα του Έθνους μας, την Υπεραγία Θεοτόκο.

Πηγές: http://users.otenet.gr
http://www.kannavos.gr

Γλωσσάριο Τριωδίου (μέρος Α')

ΤΡΙΩΔΙΟ: Εκκλησιαστικό βιβλίο και περίοδος που διαρκεί από την Κυριακή Τελώνου και Φαρισαίου έως την Κυριακή του Πάσχα. Ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της, από το οποίο παίρνει και το όνομά της, είναι ότι κατά την περίοδο αυτή οι Κανόνες που απαρτίζουν τις καθημερινές ακολουθίες αποτελούνται από τρεις ωδές και όχι εννιά, όπως συμβαίνει με όλους τους υπόλοιπους Κανόνες. Έχει πλήθος ακολουθιών, προσφέροντας στους πιστούς πολλές ευκαιρίες λειτουργικής εμπειρίας. Είναι περίοδος κατάνυξης και προετοιμασίας για το Άγιο Πάσχα και την Ανάσταση του Κυρίου. Δεν εκτείνεται πάντα στην ίδια περίοδο του έτους μια και εξαρτάται από το Πάσχα.

ΚΥΡΙΑΚΕΣ: Όλες οι Κυριακές του Τριωδίου έχουν μία συγκεκριμένη ονομασία και μας μεταφέρουν μηνύματα σχετικά με την περίοδο αυτή. Με τη σειρά, οι Κυριακές του Τριωδίου είναι:
- Κυριακή Τελώνου και Φαρισαίου: (Προβάλλεται η μεγάλη αξία της ταπείνωσης)
- Κυριακή του Ασώτου: (Μέσα από αυτή την παραβολή βλέπουμε την απέραντη αγάπη του Θεού για όλους μας)
- Κυριακή της Απόκρεω: (Το ευαγγέλιο αυτής της Κυριακής μάς τονίζει την αγάπη προς τους συνανθρώπους μας. Μόνο αν αγαπάμε τον διπλανό μας, αγαπούμε τον ίδιο τον Θεό)
- Κυριακή της Τυροφάγου: (Προβάλλεται η αξία που έχουν η νηστεία και η συγχώρεση για τον πνευματικό αγώνα μας)
- Α' Νηστειών: Κυριακή της Ορθοδοξίας (γιορτάζουμε την αναστήλωση των εικόνων και τη νίκη της Ορθοδοξίας απέναντι στην αίρεση των Εικονομάχων)
- Β' Νηστειών: Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά (Αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης. Κορυφαίος διδάσκαλος των αληθειών της Ορθοδοξίας )
- Γ' Νηστειών: Κυριακή Σταυροπροσκυνήσεως (Ιησούς Χριστός: «Όποιος θέλει να με ακολουθεί, ας απαρνηθεί τον εαυτό του και ας σηκώσει τον εαυτό του, και έτσι ας με ακολουθεί.» Μαρκ.8, 34)
- Δ' Νηστειών: Αγίου Ιωάννου της Κλίμακος (Ηγούμενος της μονής του Σινά. Έγραψε την «Κλίμακα», ένα βιβλίο στο οποίο αναφέρονται οι αρετές-σκαλοπάτια, τις οποίες κάθε χριστιανός προσπαθεί να ανέβει πάνω στη σκάλα που οδηγεί στον ουρανό.)
- Ε' Νηστειών: Οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας (Η οσία Μαρία είναι ζωντανό παράδειγμα της δύναμης της μετάνοιας. Παρόλο που βυθίστηκε στην αμαρτία, μετανόησε και με το έλεος του Θεού έφτασε στην καθαρότητα των αγγέλων)
- Κυριακή των Βαϊων: (Η είσοδος του Χριστού στα Ιεροσόλυμα)

ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗ: Η "Σαρακοστή", ό πως απλά λέγεται, είναι η 40νθήμερη περίοδος από την Α' Κυριακή των Νηστειών μέχρι και την Κυριακή των Βαΐων. Είναι περίοδος αυστηρότατης νηστείας και πνευματικού αγώνα.

Πηγές: http://users.otenet.gr

http://www.kannavos.gr

Αν θα μπορούσα τον κόσμο να άλλαζα

Στίχοι: Φίλιππος Πλιάτσικας

Μουσική: Φίλιππος Πλιάτσικας

Πρώτη εκτέλεση: Φίλιππος Πλιάτσικας

Πρώτη φορά που την είδα, στεκότανε,

τη νύχτα εκείνη που η Ρώμη καιγότανε,

χιλιάδες χρόνια φωτιά και μηνύματα,

μα δεν ξεχνώ του κορμιού της τα κύματα.

Την είδα πάλι στις όχθες του Βόλγα,

που ένας στρατιώτης τη φώναξε Όλγα,

κάτι ψιθύρισε μέσα στο κρύο,

τότε μου 'χε φανεί τόσο αστείο.

Αν θα μπορούσα τον κόσμο να άλλαζα,

θα ξαναέβαφα γαλάζια τη θάλασσα.

Κάτι αν μπορούσα στον κόσμο να άλλαζα,

θα ξαναέβαφα γαλάζια τη θάλασσα.

Στο Πάλος νύχτα τ' όνομά της αφήνει,

γραμμένο κάπου στου Κολόμβου την πρύμνη,

τότε που οι Ισπανοί ξεκινούσαν,

και για μια άγνωστη μοίρα μεθούσαν.

Βρέθηκε κάποια στιγμή στη Γαλλία,

πρώτη του Μάη σε μια άδεια πλατεία,

σε λίγο οι φοιτητές θα ξεσπούσαν,

και μια αλλιώτικη ζωή θα ζητούσαν.

Αν θα μπορούσα τον κόσμο να άλλαζα,

θα ξαναέβαφα γαλάζια τη θάλασσα.

Κάτι αν μπορούσα στον κόσμο να άλλαζα,

θα ξαναέβαφα γαλάζια τη θάλασσα.

Is it a sign of the times?

Is man an intelligent beast trained to commit legitimate crimes?

I go through history's pages and see how profit was guirding empires to slay places.

Years of fire, strife and sorrow while the so-called benefactors were snatching lands.

From the crusaders to the conquistodores,

disrespectful conquerors treating natives like whores.

Today I hear Lebanese babies cry, i see imperialistic minds crossing the line.

Smart bombs, stolen moments

they chew other countries riches as if they were rodents.

Μankind is in an open war with nature we intervene without respecting the structure.

People! They're cutting down Amazons trees and mother earth still counts her casualties.

If I could change something in the world

I would turn the sea blue again and feed the poor.

Σήμερα έχει στα χέρια ένα αγόρι,

πάλι ξεκίνησαν οι Σταυροφόροι,

μα ποιος ακούει και ποιος ενδιαφέρεται,

για ένα κόσμο που βράζει και φλέγεται.

Αν θα μπορούσα τον κόσμο να άλλαζα,

θα ξαναέβαφα γαλάζια τη θάλασσα.

Κάτι αν μπορούσα στον κόσμο να άλλαζα,

θα ξαναέβαφα γαλάζια τη θάλασσα.