Ήταν 1η του Απρίλη...

Στην μακρόχρονη ιστορία του Ελληνισμού, υπάρχουν πολλές σημαντικές ημερομηνίες που θυμίζουν την ένδοξη πορεία του έθνους μας ανά τους αιώνες. Κατά τον 20ο αιώνα μία από τις σημαντικότερες ημερομηνίες είναι η 1η Απριλίου 1955. Είναι η ημέρα που ο κυπριακός ελληνισμός ξεκίνησε μόνος του τον αγώνα εναντίον της αποικιοκρατικής Μ.Βρετανίας, έναν αγώνα τιτάνιο για την ελευθερία και την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Ο ξεσηκωμός των Κυπρίων αδελφών μας, δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Ήταν η τελική ενέργεια μιας πολύχρονης προσπάθειας των Κυπρίων για την ένωση με την μητέρα Ελλάδα. Τις ρίζες αυτής της προσπάθειας τις βρίσκουμε στην επανάσταση του 1821 και συνεχίζεται μετέπειτα με τους αγώνες των Κυπρίων καθόλη τη διάρκεια της τουρκοκρατίας και της αγγλοκρατίας.

Η Ένωση δεν ήταν μόνο πόθος των Κυπρίων, αλλά και των ελλαδιτών, οι οποίοι πίστευαν ότι η Κύπρος πρέπει να ενταχθεί στον εθνικό κορμό. Η εξέγερση των Κυπρίων τον Οκτώβριο του 1931 η οποία κατεστάλη από τους Άγγλους με βίαιο τρόπο προκάλεσε μεγάλες φοιτητικές αναταραχές και στην Ελλάδα. Τον αμφότερο πόθο για ένωση εκμεταλλεύθηκε η Μεγάλη Βρετανία κατά την διάρκεια των δύο Παγκοσμίων Πολέμων, Στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο υποσχέθηκαν την Κύπρο για να βγει η Ελλάς από την ουδετερότητα, κατά δε τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο για να εξασφαλίσουν την συμμαχία της και πάλι, αλλά όταν η Ελλάδα καταλήφθηκε από τα γερμανικά στρατεύματα δεν απέτρεψαν την μετάβαση στην Κύπρο της ελληνικής κυβέρνησης, φοβούμενη την de facto αναγνώρισή της από τους Κυπρίους.

Οι Κύπριοι συνειδητοποιώντας ότι οι Βρετανοί δεν πρόκειται να επιτρέψουν την Ένωση με την Ελλάδα άρχισαν να προετοιμάζονται για τον άνισο αγώνα. Κατενόησαν ότι μόνο η ένοπλη σύγκρουση ήταν αυτή που θα μπορούσε να οδηγήσει στο πολυπόθητο αποτέλεσμα και αυτό δεν ήταν άλλο από την ΕΝΩΣΗ. Έτσι φθάσαμε στον Απρίλη του ’55. Σίγουρα όταν η Ε.Ο.Κ.Α. ( Ελληνική Οργάνωσης Κυπρίων Αγωνιστών)ξεκίνησε τον ένοπλο αγώνα, οι Άγγλοι ποτέ δεν φαντάστηκαν ότι μια χούφτα αγωνιστών θα μπορούσαν να τους νικήσουν, αυτούς που πριν από λίγα χρόνια είχαν εξέλθει θριαμβευτές από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Και όμως, 40.000 Βρετανοί στρατιώτες δεν μπόρεσαν να νικήσουν τις λίγες εκαντοτάδες αγωνιστών της Ε.Ο.Κ.Α, παρότι οι τελευταίοι διέθεταν ελάχιστα μέσα οπλισμού.

Προσπάθησαν να κάμψουν το φρόνημα του Κυπριακού Ελληνισμού χρησιμοποιώντας κάθε είδους τρομοκρατία. Συλλάμβαναν μαθητές του δημοτικού και του γυμνασίου γιατί κρατούσαν Ελληνικές σημαίες, βεβήλωναν ναούς, όπως τον ναό της Παναγίας του Μαχαιρά, έκλειναν σχολεία, άνοιγαν στρατόπεδα συγκεντρώσεως, μετέφεραν αγωνιστές σε φυλακές της Αγγλίας και όλα αυτά πάντοτε με την αγαστή συνεργασία των Τουρκοκύπριων. Η πείρα από τις αποικίες τους, τους είχε διδάξει ότι μόνον το «διαίρει και βασίλευε» μπορούσαν να επικρατήσουν και γι΄ αυτό από την αρχή του Αγώνος χρησιμοποίησαν τους Τουρκοκύπριους.

Οι τελευταίοι με την συμπαράσταση των Βρετανών οργανώθηκαν και άρχισαν την τρομοκρατία εναντίον του άμαχου Ελληνικού στοιχείου της Κύπρου, κατέστρεφαν, λεηλατούσαν, πυρπολούσαν ναούς, μέχρι και σφαγές αθώων ανθρώπων διέπραξαν. Είναι χαρακτηριστικό ότι στις 12/6/1958 οι Τουρκοκύπριοι, ειδοποιημένοι από τους Άγγλους, έσφαξαν 8 άοπλους ελληνοκύπριους μέσα σε ένα χωράφι, υπό τα απαθή βλέματα των Άγγλων στρατιωτών, οι οποίοι είχαν συλλάβει προηγουμένως τους Ελληνοκύπριους.

Η τρομοκρατία, οι εξορίες, τα βασανιστήρια, οι αγχόνες, όχι μόνο δεν έκαμψαν την επιθυμία των Κυπρίων για αγώνα, απεναντίας ατσάλωναν το φρόνημά τους και η ορμή ιδιαίτερα της νεολαίας, υπήρξε ασυγκράτητη. Το ολοκαύτωμα του Αυξεντίου στον Μαχαιρά, η ηρωική θυσία των αγωνιστών στον Αχυρώνα του Λιοπετρίου, γίνανε αστείρευτες πηγές θάρρους για το λαό της Κύπρου. Αυτή η ατσάλινη ελληνική ψυχή και το αδούλωτο πνεύμα πότισαν με το αίμα τους την Κύπρο. Με το αίμα του Παλληκαρίδη, του Μάτση, του Δράκου, του Καραολή, του Λένα, του Δημητρίου και όλων των άλλων ηρώων.

Ήρωες οι οποίοι δεν πέθαναν, πέρασαν μόνο απέναντι και έγιναν αθάνατοι. Όμως παρόλο τον Αγώνα και τις Θυσίες των Κύπριων, ο πόθος τους για την ένωση δεν ευοδώθηκε. Οι Ελληνικές κυβερνήσεις ακολουθούσαν την πολιτική της προσφυγής στον Ο.Η.Ε. Έτσι η κυβέρνηση Καραμανλή κατάφερε με τις συμφωνίες της Ζυρίχης και του Λονδίνου να καταστήσει την Τουρκία εγγυήτρια δύναμη της Κύπρου και ρυθμιστή την Τουρκία, η οποία είχε παραιτηθεί από κάθε δικαίωμά της στην Κύπρο, υπέρ των Βρετανών. Αυτές οι συμφωνίες είναι που δημιούργησαν τα αξεπέραστα προβλήματα στην επιβίωση της νεοϊδρυθείσας τότε Κυπριακής Δημοκρατίας και οδήγησαν μετέπειτα στην εισβολή του Αττίλα το 1974.

Η 1η Απριλίου αποτελεί ορόσημο για κάθε περήφανο Έλληνα, κλείνοντας θυμίζουμε τα λόγια του αγωνιστή της Ε.Ο.Κ.Α. Μάρκου Δράκου τα οποία πρέπει να αποτελούν ευαγγέλιο για κάθε Έλληνα πατριώτη :
« Ο Έλληνας γεννήθηκε αγωνιστής. Σαν τέτοιος πρέπει να στέκει πάντα στις επάλξεις, ακοίμητος φρουρός των υψηλών αξιών και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας».